สุนัขที่ไม่เคยวิ่งจนสุดโซ่ฉันใด ย่อมไม่คิดว่าโซ่เป็นปัญหาฉันนั้น

จากประโยคที่ว่า “สุนัขที่ไม่เคยวิ่งจนสุดโซ่ฉันใด ย่อมไม่คิดว่าโซ่นั้นเป็นปัญหาฉันนั้น” มันคือสถานภาพของภาวการณ์ที่ “ปกติดี” และยัง “ไม่เห็นจะต้องเดือดร้อนอะไร” เพราะสุนัขตัวนี้เป็นสุขดีภายใต้พื้นที่นั้น มันไม่รู้สึกว่าต้องไปไหน มีอาหารกิน มีที่นอนไปตามประสา แต่ถ้าวันหนึ่งสิ่งแวดล้อมเปลี่ยน? เกิดคนให้อาหารไม่อยู่แล้ว เกิดภัยมา หรือเหตุอันใดก็ตามที่จำเป็นให้ต้องเคลื่อนที่ออกไปไกลกว่าโซ่ ในตอนนั้นเองมันถึงจะรู้สึกตัวว่า โซ่ที่ติดอยู่นั้นเป็นปัญหาเสียแล้ว.. โชคดีถ้ารู้ตัวเร็วในภาวะที่ปัญหาไม่หนักหนา โชคร้ายก็อาจไม่ทันการ หรือถึงปัจจุบันรู้ แต่ไร้ปัญญาจัดการกับโซ่นั้นก็ลำบากอยู่ดี (เออ น่าคิด)

อาจคิดเลยไปได้ว่า แม้รู้ว่าโซ่คือพันธนาการ แต่ก็มีความพอใจสถานภาพนั้น มันเรียกความพอเพียงได้หรือไม่ คำตอบคือ คงไม่ เพราะมันมีความต่างตรงที่ว่า ถ้าพอเพียงและพอใจ คงไม่จำเป็นต้องมีโซ่ล่าม..